Ένα άριστο βιβλίο ποίησης
Η Αγλαΐα Κωνσταντέλλη, από το Αίγιο, είναι νοσηλεύτρια και λογοτέχνης, και παράλληλα ζωγραφίζει. Έχει λάβει πολλά βραβεία και επαίνους για το έργο της και έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές.
Στην παρούσα ποιητική συλλογή, ως φεγγερή ποιήτρια η ίδια, καταθέτει τους προβληματισμούς της για διάφορα θέματα που την απασχολούν όπως ο πόλεμος, η ειρήνη, η αγάπη, η τέχνη, η πατρίδα, η ίδια η ποίηση. Ευαίσθητη για την οδύνη της ζωής καταθέτει τον πόνο της μπροστά σε δύσκολα θέματα της ζωής, όπως το πολύνεκρο δυστύχημα που κόστισε την ζωή τόσων νέων ανθρώπων στα Τέμπη, γράφοντας: Βάστα με πόνε, μην ξεχειλίσω, /μη λησμονήσω μιαν αγκαλιά ν’ ανοίξω/ κι εκεί, σφιχτά, όλα τα πληγωμένα τα πουλιά,/ του ουρανού παιδιά να κλείσω. Μέσα της δονείται ο πόνος της μάνας και με μεγάλη τρυφερότητα θα ήθελε θαρρείς να σώσει με την αγκαλιά της όλα αυτά τα παιδιά. Με λεπταίσθητη ευαισθησία επισκέπτεται την φωτεινή πλευρά της αγάπης και της ζωντανοσύνης, απαγγέλλοντας: είμαστε όλοι εδώ, οι ευγενείς ιππότες της γης/να αφυπνίσουμε τα όνειρα με κάθε χτύπο της καρδιάς.
Συχνά-πυκνά σε διάφορα ποιήματά της ανά το έργο επισκέπτεται την ποίηση και τον ποιητή, αναφερόμενη στους προβληματισμούς που κάνουν κάποιον να γράφει, και στα οφέλη του να απογειώνεται κανείς με τα φτερά της γραφής. Η υπηρεσία της ποίησης στην ζωή του ανθρώπου και της κοινωνίας καθίσταται εμφανής σε στίχους όπως: (Εγώ...ο ποιητής… ) «δεν θα ησυχάσω ποτέ αν δεν ημερεύσει ο άνθρωπος/αν δεν διώξει με πυγμή όλους τους εφιάλτες του» και παρακάτω στον καιρό του πολέμου εγώ δεν παραιτούμαι, αφυπνίζω». Ναι, έτσι βλέπει η ποιήτρια την ποίηση και την προσφορά της στην ζωή.
Για την Αγλαΐα Κωνσταντοπούλου η ποίηση είναι βάπτισμα φωτός, γιατί όπως γράφει στους στίχους της: γράφω ποίηση για να ‘χω χρόνο εντός του φωτός/για να ‘χω άστρα τις νύχτες. Φωτερή η ποίησή της, μας οδηγεί μέσα από φεγγερά περάσματα μέσα από παραστατικές εικόνες και μεταφορές, πότε με τρυφερότητα και λυρισμό και πότε με ρώμη και δυναμισμό, σε τόπους ομορφιάς που εξυψώνουν την ψυχή και την οδηγούν σε ανάταση. Γιατί, όπως γράφει η ίδια: όπου υπάρχει ποίηση, το φως θριαμβεύει.
Έλενα Παπαθανασοπούλου