Αποτελούμε έναν πολιτιστικό οργανισμό ο οποίος προσπαθεί διαχρονικά να διατηρήσει τη φλόγα άσβεστη, τις μνήμες παρούσες μέσα από το λογοτεχνικό μας έργο με γνώμονα πάντα την Ελλάδα και την Κύπρο.
Είναι αξιέπαινο επίσης ότι πραγματοποιείτε μια επιστημονική εκδήλωση από τις ελάχιστες που έχω δει ή συμμετάσχει με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την εισβολή.
Θα ήθελα να σας πω δυο λόγια από καρδιάς ξεκινώντας με τους εξής στίχους του ποιητή Κώστα Μόντη καθώς θεωρώ ότι αποτελούν κορυφαία του στιγμή:
Κώστας Μόντης: Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.
Μισός αιώνα,μισή χώρα, μισό το σώμα.
Κανείς να μην θαρρεί πως η Κύπρος δεν μας αφορά. Είναι σώμα απ το σώμα μας, κομμάτι μας.
Στην Κύπρο όλα, όπως παντού τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, όμως πάντα κάτι παραμένει στάσιμο, παγωμένο. Η κατοχή της χώρας . Οι εικόνες που διατηρούν τη μνήμη είναι τόσο ισχυρές!
Επισκέφτηκα πρόσφατα το νησί. Αντίκρησα παντού ενθυμήματα, αφορμές μνήμης και πόνο άσβεστο.
Εικόνες/εκθέσεις με αντίσκηνα, συρματοπλέγματα, βρέφη στην αγκαλιά μανάδων που ζουν ένα δράμα, παιδιά ξυπόλητα να παίζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, άντρες γονατισμένοι και δεμένοι πισθάγκωνα, μαυροφορεμένες γυναίκες με φωτογραφίες στα χέρια χωρίς οικογένεια. Το τεράστιο πανό της ΕΛΔΥΚ, ο κοιμώμενοι στον τύμβο της Μακεδονίτισσας κι απέναντι η τουρκική αυθάδεια και τόσα άλλα.
‘Ακουσα το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό των σειρήνων που ηχούν κάθε χρόνο ανήμερα των μαύρων επετείων.
Φέτος συμπληρώνονται πενήντα ολόκληρα χρόνια από το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Πενήντα χρόνια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πενήντα χρόνια εγκατάλειψης, πενήντα χρόνια χρόνια καταστροφής της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, πενήντα χρόνια αγώνα, πενήντα χρόνια καρτερικότητας.
Οι Κύπρος δεν εγκατέλειψε. Διεκδίκησε τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο. Κι ελπίζει ότι θα πετύχει περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά, δεν συνηθίσε. Δεν ξέχασε.
Κι εμείς τα μέλη του ΕΠΟΚ προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτό ακριβώς:
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Μα ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ .
Εδώ στην Πιερία Την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016 στην Έλαφο Πιερίας παραδόθηκαν με όλες τις τιμές τα οστά του Νικόλαου Τσιγκαρόπουλου που υπηρετούσε στις Διαβιβάσεις της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου – ΕΛΔΥΚ – και έπεσε ηρωικά στο Β’ ΟΧΥΡΟ στις 16 Αυγούστου του 1974.Παραδώσαμε στην οικογένειά του ένα κουτί με το πεθαμένο, σκοτωμένο παδί τους.
Η Πιερία σήμερα μέσα από εσάς και την πρωτοβουλία σας τιμά τους πεσόντες. Είναι αξιέπαινη αυτή σας η πρωτοβουλία. Ήταν κι εκείνοι οι νέοι , παιδιά όπως εσείς,μα εκείνα χάθηκαν νωρίς, ή ορφάνεψαν άκαιρα.Εκείνα τιμάτε σήμερα. Σας ευχαριστούμε ως ΕΠΟΚ και σας συγχαίρουμε.
Σας αφήνω με τους στίχους του Κώστα Μόντη από το ποίημα :
«Καραβάς, Λάπηθος, Ιούλιος-Αύγουστος 1974»
Μην τα «εξαγάγετε» εφέτος τα λεμόνια τους.
Είν’ ο χυμός τους αίμα δεκαοχτάχρονων παιδιών,
είν’ ο χυμός τους θερισμένη άνοιξη δεκαοχτάχρονων παιδιών.
Σκεφθείτε πού να τα φυλάξουμε στον αιώνα των αιώνων,
σκεφθείτε πώς να τα φυλάξουμε στον αιώνα των αιώνων.»
Κυρίες και Κύριοι, κ. Πρόξενε της Κύπρου, να θυμάστε πως ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ αλλά πλέον ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ.
Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε δια μέσου του πολιτισμού και των έργων μας. Μέχρι την τελική αποκατάσταση του δικαίου.
Σας ευχαριστούμε με βαθιά συγκίνηση
