ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Αριστοτέλης Φράγκος γεννήθηκε το 1946 στην Καλαμάτα και σπούδασε στην Γερμανία
τεχνική πωλήσεων στον τραπεζικό κλάδο. Έχει εκδώσει πολλές ποιητικές συλλογές και έχει
λάβει πολλά βραβεία, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.
Το παρόν έργο σε πολλά σημεία του αποτελεί έναν ύμνο στο μεγαλείο της Ελλάδας, που με
«πέντε δροσερές θάλασσες» και «έξι χιλιάδες μαργαριταρένια νησιά» που «την στολίζουν
νύφη» αποτέλεσε το έδαφος επάνω στο οποίο καρποφόρησε ο πολιτισμός και έζησαν σοφοί
στους οποίους «υποκλίνεται ακόμα κι όλη η ανθρωπότητα». Στο έργο είναι διάχυτη η εξύμνηση
του μεγαλείου του ελληνικού πολιτισμού σε όλους τους τομείς, λογοτεχνία, φιλοσοφία,
θέατρο, επιστήμη, μαθηματικά, ιατρική, αθλητισμός, και άλλα, παραθέτοντας προς τούτο
απόψεις και ρήσεις παγκοσμίως αναγνωρισμένων συγγραφέων. Διάχυτη λοιπόν παραμένει η
πίκρα του γράφοντος για τα δεινά του σύγχρονου Έλληνα που καταστρέφει τον εαυτό του, και
που ενώ μεταλαμπάδευσε γνώση στον υπόλοιπο κόσμο, αποφάσισε «με το υπόλοιπο κώνειο
που είχε περισσέψει από τον Σωκράτη» να παραμείνει σε μια στείρα αναμόχλευση ενός
ένδοξου παρελθόντος χωρίς να επιχειρεί τίποτα λαμπρό στο παρόν του. Το έργο γενικά
αποτελεί μια πλούσια πηγή αποσπασμάτων από διάφορα έργα με θέμα τον Έλληνα,
συνταιριασμένα με μεγάλη μαεστρία. Μέσα από μια λεπτή ειρωνεία επιχειρεί να διεγείρει το
«σκέπτεσθαι» επάνω στα δεινά και τα παθολογικά σημεία της σύγχρονης Ελλάδας. Τα
λογοτεχνικά κείμενα με τα οποία διαλέγεται ο συγγραφέας πλέκονται γύρω από τους στίχους
του τραγουδιού Ζαβαρα-Κατρα-Νέμια, με το οποίο ο Γιάννης Μαρκόπουλος διαμαρτυρόταν για
την χούντα των συνταγματαρχών, και τους οποίους ο Αριστοτέλης Φράγκος χρησιμοποιεί για
να εκφράσει την δική του διαμαρτυρία και πίκρα για το κατάντημα της μητέρας πατρίδας.
Το κείμενο θίγει σοβαρότατα θέματα, καταλήγοντας έτσι να μην διεγείρει γέλιο, όπως
αναμένει κανείς κανονικά από μια σάτιρα, αλλά ένα αίσθημα πικρίας και θλίψης για τις
ανεκμετάλλευτες δυνατότητες του σύγχρονου Έλληνα και τα δεινά του. Η ποιητική αυτή
παρωδία αποτελεί μια θαυμάσια πρόσκληση για σκέψη, εκφρασμένη με μεγάλη τέχνη και
μαεστρία.
