ΚΡΙΤΙΚΗ της κ Παπαθανασοπούλου
Με μια βαθιά αγωνία η Μίνα Παπανικολάου μιλά για την εσώτερη ψυχή του ανθρώπου, που
αντικρύζει την άβυσσο. Με υπόβαθρο σπουδές στον τομέα Υγείας και Πρόνοιας, ειδικότερα
στον τομέα της διοίκησης, η ποιήτρια έχει ψηλαφίσει τον ανθρώπινο πόνο. Η ποίησή της,
γεμάτη από δυνατές μεταφορές, όπως όταν γράφει «Ζεστοί οι αρμοί των χεριών/ κλήματα
γύρω απ’ την μέση μου» και «Οι ρίζες του χρόνου /γυρίζουν μέσα μου/ζητώντας να βρουν/την
αλήθεια τους…», εκπλήσσει με την δύναμη της φαντασίας και των συναισθημάτων που
μεταφέρει. Με αγωνία η Μίνα Παπανικολάου ασχολείται με βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα,
όπως όταν επερωτά «μια απορία/η ζωή ήταν υπολειπόμενη/άξιζε;». Την απασχολεί το
συναισθηματικό «υποφέρειν» του ανθρώπου μπροστά στον φόβο της απώλειας («η μόνη
συντέλεια που φοβάμαι πια/ είναι η απώλεια»), το βάσανο της βαθύτερης μοναξιάς («στης
ζωής σου το δρόμο/πάντα ήσουν εσύ /το πιστό σου σκυλί/και ο μόνος σου ήρωας»), η
δυνατότητα της γλώσσας να επικοινωνήσει το βάθος των συναισθημάτων («οι λέξεις
επέστρεψαν/σκουριασμένου χρόνου κατάλοιπα»). Σε πολλά ποιήματά της η Μίνα
Παπανικολάου επιχειρεί να δώσει φωνή στο εσώτερο παιδί που όλοι κουβαλούμε διαχρονικά
μέσα μας, εκεί που εδράζεται ο άχρονος βαθύτερος εαυτός μας. («Μην κοιτάς πάνω απ’ τον
ώμο σου/τα χνάρια σου/πάρε αγκαλιά το παιδικό όνειρο/εκεί είναι/δεν έφυγε ποτέ»), γράφει
για το παιδί αυτό. Την απασχολεί η μοίρα και τα πεπρωμένα των ονείρων του παιδικού εαυτού,
όπως όταν λέει («Να κατακτήσουμε τον κόσμο/το επιθυμούσαμε από παιδιά/μα ο κόσμος δεν
ήθελε να κατακτηθεί/να γοητευτούμε ήλπιζε») και καταλήγει στους τελευταίους στίχους του
βιβλίου να δηλώνει: «Υπήρχε λόγος που χάσαμε τα αγγελικά φτερά μας/το παιδί μέσα μας
φυλορροούσε». Η ποίηση που παραθέτει η συγγραφέας στο βιβλίο αυτό είναι βαθύτατα
συναισθηματική, είναι το βλέμμα του ανθρώπου που σε κάποια στιγμιότυπα ρίχνει μια ματιά
στον άβυθο εαυτό του ατενίζοντας έξω από τον χρόνο την άβυσσο της ψυχής του («Οι ρίζες του
χρόνου /γυρίζουν μέσα μου/ζητώντας να βρουν/την αλήθεια τους»).
