Ο Ε.Π.Ο.Κ. επέλεξε να τιμήσει δυο ποιητικές συλλογές που
βρέθηκαν τυχαία στα χέρια του προέδρου και της αντιπροέδρου. Το ήθος και η ζωή
των εκλιπόντων ποιητών, η αυθεντικότητα και η ποιότητα της γραφής τους και
η συγκίνηση των οικείων τους όταν μας τα προσέφεραν, μας δημιούργησαν έντονη
την ανάγκη να τα αγκαλιάσουμε και να τα ξεχωρίσουμε, ταξιδεύοντας σε γραφές και
εικόνες μιας αλλοτινής εποχής. Τα τιμητικά βραβεία θα αποδοθούν στου οικείους
των ποιητών.
Φώτης Σ. Μπουζάνης, «Παγά
Λαλέουσα» , Αθήνα 1986
Από την ποιητική συλλογή, σελ. 36
Η Συντροφιά μου
Μονάχος σου πως είσαι μην το πης,
σαν έρχεσαι εδώ στο περιβόλι
και μην ξεχνάς πως είπες μια φορά,
εδώ θα βρης ψυχής αραξοβόλι.
Στον φράχτη ο καλογιάννος θα σου πη,
πρωί – πρωί σκιρτώντας καλημέρα
κι ο Ζέφυρος φυσώντας στα κλαδιά,
το θρόισμα θα φέρει
από πέρα.
Ανάβοντας στη σόμπα τη φωτιά,
την θαλπωρή θ’ ακούς να τραγουδάη,
στη στέγη περπατώντας η βροχή,
τον ήχο της μονότονα να ψάλη.
Και ξαπλωμένος κει στην παραστιά,
με παιδικό νανούρισμα και πάλι,
θαρθή η βροχή με τα
σκιρτήματα
κι ο ύπνος σιγαλά για να σε πάρη.
Νίκος Ανώγης, «Κυνηγώντας
τον ίσκιο μας», Δεκέμβρης 1981
Από την ποιητική συλλογή, σελ. 79
Πλάνη
Ήρθαν κοντά μου,
ματωμένοι, κατάμαυροι, κιτρινισμένοι,
έδεσαν τα χέρια μου,
και μούπαν,
μη σκέπτεσαι και μη μιλάς.
Ήρθαν κοντά μου,
μ’ αγκάλιασαν, μου έδεσαν τη σκέψη,
μου λύσανε τα χέρια,
και μούπαν,
χτύπα τη σκέψη σου και μη μιλάς.
Ήρθαν κοντά μου,
μ’ έσφιξαν στην αγκαλιά τους,
με γέμισαν πληγές και αίμα,
και μου ΄παν,
χτύπα τους, δεν είσαι συ.
Χτυπούσα,
μια στιγμή, έναν αιώνα, πολλούς αιώνες,
και σκότωσα αυτό που ήμουν,
αυτόν που είχα δίπλα μου.
Σκότωσα τον άνθρωπο.
(*Νίκος Ανώγης είναι το ψευδώνυμο του ποιητή Νίκου Μέγα)