Αγαθή Ρεβύθη, «Ένα βιβλίο με κρότους»
Ένα βιβλίο ποίησης γεμάτο κρότους
με γλαφυρότητα. Χαρακτηριστικό δείγμα στιχουργίας της νέας αξίας ποιητικής
συλλογής. Στις σελίδες της κινείται ο άψογος λόγος και το πνεύμα της αφαιρετικής
δομής, που μας γαλούχησε με αξεπέραστους κανόνες αισθητικής αναβάθμισης. Η δημιουργός
ανήκει στα λογοτεχνικά ώριμα νιάτα με το λυρικοδραματικό σύνδρομο των παλαιότερων
οσίων του ποιητικού λογού που καταξιώνει την ποιήτρια. Συνθέτει έναν ευγενή ποιητικό
λόγο, γεμάτο ορμέμφυτους ψυχισμούς και κοινωνικές προσεγγίσεις στους ζωντανούς πάντα
θησαυρούς της παρουσίας του ελληνικού πολιτισμού. Η λυρική έξαρση συνδυάζεται
με την λαμπρή φύση.
Νίκη Μητσάκου, «Στιγμές Φωτός»
Το φως και η αλήθεια αναζητά ο άνθρωπος
πάνω στην γη. Και το αληθινό φως και την γνήσια και πραγματική αλήθεια την ανιχνεύει κοντά και διπλά στο Θεό. Μέσα από τους στίχους
των ποιημάτων της ποιήτριας Νίκης Μητσάκου ξεπροβάλλει και θεωρείται το Θείο
και εκφράζεται σαν ταπείνωση, προσφορά, πόνος, θυσία. Είναι και εκφράζεται με
το αντίθετο του μίσους. Θέλοντας η ποιήτρια να ερμηνεύσει και να αποδώσει τον ψυχικό
κόσμο μέσα στον οποίο εμβαπτίζονταν η ψυχή του και ο συναισθηματικός κόσμος
στις ώρες της πνευματικής σύλληψης και δημιουργίας. Μέσα από όλα αυτά έχουν προκύψει
σε στιγμές φώτισης οι στίχοι της. Όντως είναι εάν φιλοσοφημένο ποιητικό έργο.
Στεφανία Γκουρνέλου, «Του Απηνούς Νου»
Η ποίηση που μας δίνει η Στεφάνια Γκουρνέλου μέσα από τα 16 όμορφα
ποιήματα της ποιητικής συλλογής της
σε ένα βιβλίο της εκλεχτής ποιήτριας είναι εμπνεύσεις του
νου και καρποί αισθημάτων της. Το δε βιβλίο
της με άφησε άφωνο τόσο στη γραφή του όσο και οι ζωγραφιές που επενδύουν το έργα
της. Όλη η προσπάθειά της επικεντρώνεται στο να μας δώσει την κατάλληλη κατάθεση
της καρδίας μέσα από μια ανθολόγησης της
ψυχής της . Δεν το κρύβω πως είναι σπουδαίο και δύσκολο να εκφράζει το κατάλληλο αίσθημα, τον έγκαιρο και αποτελεσματικό
προβληματισμό. Η ποιητική φωνή και ο λόγος
της είναι μια πανανθρώπινη επίκληση για αγάπη, ειρήνη και θάνατο. Μου άρεσε πολύ
η εικαστική επένδυση των ποιημάτων από τον Μάικ-Τζαμαλή.
Δέσπω Πηλαβάκη, «Τζιύπρου λεβεντομάνα μου»
Η ποίηση που μας δίνει η αγαπητή Δέσω
Πηλαβάκη μέσα από τα κυπριακά ποιήματα της ποιητικής της συλλογής με καθαρή κυπριακή
διάλεκτο η εκλεκτή λογοτέχνης, είναι εμπνεύσεις
του νου και καρποί των αισθημάτων της βγαλμένες μέσα από το σπουδαίο αγώνα της λευτεριάς
της Κύπρου μας. Όλη της η προσπάθειά επικεντρώνεται στο να μας δώσει την κατάλληλη
κατάθεση καρδίας ,μέσα από μια ανθοβόληση
της ψυχής της. Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο και να εκφράζει ο ποιητής
το κατάλληλο αίσθημα και τον έγκαιρο και κατάλληλο προβληματισμό του. Στο δεύτερο
μέρος βλέπει τον κόσμο με ένα άλλο μάτι οπού μέσα από τις ευαισθησίες της και
τα αισθήματά της προσπαθεί να μετουσιωθεί σε αυτά μέσα από τους στίχους των ποιημάτων
της και τις ποιητικές της δημιουργίες. Με βαριά πάνω της την κληρονομιά του πνευματικού
ανθρώπου, η ποιητική φωνή και ο λόγος της είναι μια επίκληση και μια παράκληση.
Είσαστε ουλή μου η ζωή, το σήμερα, το χτες μου, το γέλιο μου, το κλάμα, οι λύπες τζι χαρές μου, η μανά που μας λέγει (Μάνα που πριν να γεννηθεί
λατρεύκεις το παιδί σου τζι εννιά μήνες το κουβαλάς μες την τζοιλιάν μαζί σου.!)
Ιουλία Κωνσταντίνου Τσολάκου, «Ομιλήματα
της ψυχής μου»
Στην ωριμότητα της δίκης της πορείας
ζωής και στις πιο πλούσιες πνευματικές της περιδιαβάσεις του δημιουργικού της έργου
θα μας οδηγήσει η εκλεκτή ποιήτρια, πνευματικός
δημιουργός και ακούραστη εργάτρια των γραμμάτων. Η ποίηση της κυρίας Ιουλία
Κωνσταντίνου Τσολάκου μας δείχνει τον δρόμο
προς την Άνοδο, προς την Λύτρωση, προς
την Αθανασία. Μας στρώνει ιδέες, αρετές, ιδανικά να πορευτούμε στου Ελληνισμού
τους ολόφωτους δρόμους. Η ποίηση της είναι μυσταγωγία. Είναι ο Ελληνισμός και ο
Χριστιανισμός, οι δίδυμες ιδέες του δυαδικού ανθρώπου στη θεία πορεία προς την αιωνιότητα.
Κάθε ποιητική κατάθεση της ευαίσθητης ποιήτριας από την Κύπρο έχει όλη εκείνη
τη δύναμη του ποιητικού λογού ικανή να προσεγγίζει, να συναρπάζει, και να προκαλεί
εκρήξεις στις καρδίες των συνάνθρωπων της.