Παναγιώτης Καραμούζης, «Η Οδύσσεια ενός μυρμηγκιού»
Ο Παναγιώτης Καραμούζης μας
ξάφνιασε στέλνοντάς μας ένα παραμύθι το
οποίο στον 10 παγκόσμιο λογοτεχνικό
διαγωνισμό έλαβε πρώτο βραβείο. Είναι ένα παραμύθι που μας δίνει πολλά
διδάγματα για την ζωή όπως όταν αρχίζει να αναζητά την δική του Ιθάκη ακόμη και
η αντιμετώπιση των γονιών του όταν
ξαφνικά ανακοίνωσε την φυγή του
για να βρει την Ιθάκη, για να κερδίσει την αναγνώριση, την καταξίωση και την
αγάπη του. Ένα ωραίο και σοβαρό παραμύθι
με πλοκή, με πολλά διδάγματα τόσα όσα χρειάζονται να διαβάσουν και να μελετήσουν τα παιδιά που ενδιαφέρονται
να διαβάσουν ένα καλό παραμύθι.
Βασιλική Μουργελά, «Το καβουράκι με τη μία δαγκάνα»
Ένα παραμύθι για μικρά παιδιά. Μια
ιστορία που θα συναρπάσει τα παιδιά μέσα
από την έξυπνη πλοκή που δημιουργήθηκε
από την συγγραφέα και η οποία σε συνδυασμό με τα ωραία και όμορφα σχέδια της
εικονογράφησής δημιούργησε ένα ωραίο και φανταστικό παραμύθι με ισχυρά
διδάγματα για την διαφορετικότητα. Στο τέλος βρίσκουμε ωραία παιχνίδια τα οποία
βοηθούν την νοημοσύνη των παιδιών.
Σάββας Παυλίδης, «Σαράντα εννιά μέρες στην κόλαση»
Υπάρχουν φορές που η ζωή μας
διδάσκει πως η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία, δημιουργεί γεγονότα που δεν
μπορεί να τα προσεγγίσει ακόμα και ο πιο αληθινός, ο πιο καθαρός και ο πιο ανήσυχος
νους του ανθρώπου. Μια διεστραμμένη ανθρώπινη φύση, η απρόβλεπτη μοίρα και
η ιδιά η φύση συνέργησαν να φανερωθεί η πραγματική αίτια ενός εγκλήματος και να
αποκαλυφθεί ο ένοχος. Ο συγγραφέας κινείται επάνω σε μια πραγματική ιστορία που
δημιούργησε το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Ψυχογραφεί τους χαρακτήρες που κινούνται
σε μια πολεμική περίοδο στην Κύπρο οπού ο πόλεμος, η κατοχή, η πείνα, οι βιασμοί,
οι εν ψυχρώ δολοφονίες οριοθετούν την δυστυχία
και τα προβάλλει στο φως. Ο Σάββας Παυλίδης μας έδωσε την λογοτεχνική εικόνα
μιας πραγματικής ιστορίας όπου ο φυσικός νόμος συνεργεί στην ανακάλυψη ενός εγκλήματος
και την υπόδειξη των ενοχών Είναι ένα βιβλίο με δυνατή πλοκή και δράση.
Τα πράγματα φίλε μου, δεν γεννήθηκαν
πάρα για να πεθάνουν
Μην τα κλαις λοιπόν
και μην θρηνείς για το χαμό τους
Μόνο εκεί που δακρύζεις για τον χαμό τους
την τόσο άδικα χαμένη, σκέψου με τι πόνο
μπορείς να θησαυρίζεις μ’ ένα χαμόγελο
Είναι αυτό το βιβλίο μια κατάθεση
ψυχής που βγαίνει μέσα από το δικό του ημερολόγιο όπως τα έζησε κείνες τις
μαύρες ημέρες. Συγχαίρω τον συγγραφέα που τολμά να δει και να καταγράψει
<<ονόματα >> με αφορμή των γεγονότων του 1974 και της αμέσως μετέπειτα
εισβολής στο έξι μίλι όπου καταθέτει την δική του προσωπική μαρτυρία όπως ακριβώς
τα είδε, τα έζησε και τα κατέγραψε. Η αξία αυτού του βιβλίου έγκειται
στην περιγραφή αληθινών ιστορικών γεγονότων και ότι στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα
προς τις επερχόμενες γενιές!
Γιώργος Ζεβεδαίος, «Το Κελλάκι του
χθες και του σήμερα»
Γοητεύτηκα από τη μελέτη που έγραψε ο κύριος Ζεβεδαίος. Συγχαίρουμε αυτή
την προσπάθεια να καταγράψει με πολύ πλούσιο υλικό την μακραίωνη ιστορία του χωριού
του, τις παραδόσεις του χωριού του, τους αγωνιστές, τους στρατιώτες του Α και Β
Παγκοσμίου πολέμου και της Μικρασιάτικης καταστροφής. Μάθαμε από αυτό το σπουδαίο
βιβλίο το οποίο με γλαφυρή γλώσσα μας δίνει όλα τα στοιχεία στηριζόμενο σε έγκυρες
πληροφορίες για την εκπαίδευση, την διοίκηση, τις τότε φορολογίες. Είμαι βέβαιος ότι το βιβλίο
θα διαβαστεί από το σύνολο των δημοτών και των αποδήμων του Κελλακίου, αλλά
και όσων εργάζονται στην ερευνά και στην τοπική αυτοδιοίκηση οι οποίοι θέλουν
να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους γύρω από τα θέματα που καταπιάνονται με
την ζωή και την ιστορία αυτού του φημισμένου χωριού. Ευελπιστώ ότι θα βοηθήσει
και αυτό το βιβλίο να μάθουμε τους ιστορικούς αγώνες και τα ονόματα των Κυπρίων
που πολέμησαν στους Παγκοσμίους Πολέμους και στην Μικρασιάτικη Καταστροφή.
Δημήτρης Μπαλτάς, «Μελωδίες Λήθης»
Ο Δημήτρης Μπαλτάς υπηρετεί την
ποίηση υμνώντας τον έρωτα στο νέο του βιβλίο, «Μελωδίες λήθης». Ποίηση με μορφή
πυκνού ποιητικού λόγου, με ροή
συναισθημάτων, τρυφερή, υπερβατική,
πλούσια συμβόλων, παρουσιάζοντας τον άνθρωπο μέσα στην αέναη διαδρομή του μέσα από τις αισθήσεις. Μια αδρή
απεικόνιση της ζωής με σφυρήλατο λυρικό λόγο που μέσα στην τυραννία των
πράγματων έρχεται ως όαση με ωραία μηνύματα της σκέψης και της καρδιάς. Ερωτική στο
μεγαλύτερο μέρος και σωστά
ερωτική, αφού ο ερωτάς είναι από τα πρωταρχικά, βιοτικά, αλλά και κοινωνικά στοιχεία. Ο
ποιητής παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει αποδείξει μεστότητα γραφής και ύφους
και αναμένουμε να μας καταπλήξει και στο μέλλον.
Γιάννης Νικολάου, «243 ατέλειωτες ώρες»
Ο κ. Γιάννης Νικολάου με το νέο
του βιβλίο «243 ατελείωτες ώρες» πραγματεύεται τον εγκλεισμό και την απομόνωση
έξι συναδέλφων του δημοσιογράφων. Μέσα σε αυτούς και ο ίδιος! Έξι
συγκρατούμενοι, σε διαφορετικές φυλακές, στη δική του καραντίνα ο καθένας. Για διακόσιες
σαράντα τρεις (243) ατελείωτες ώρες. Το βιβλίο του αυτό είναι ανθρωποκεντρικό,
στον πυρήνα του έχει τον άνθρωπο και τη συνεπακόλουθη μοναξιά του, το φόβο για
την υγεία του, την ανατροπή της ζωής του και της ελευθερίας του. Είναι κοινωνικοκεντρικό,
όλη η κοινωνία υποφέρει και κάθε μέτρο που παίρνει ο άνθρωπος για τον κορωνοϊό
είναι για το καλό των συνανθρώπων του και του συνόλου γενικά. Είναι βιωματικό
κι επίκαιρο διότι πραγματεύεται αληθινά γεγονότα και περιστατικά γύρω από τη ζωή
του συγγραφέα στο καιρό της πανδημίας που τόσο έχει βασανίσει τον πλανήτη μας. Βαθύτατα
συναισθηματικό και αναστοχαστικό καθώς οι πρωταγωνιστές συνειδητοποιούν μέρα με
την μέρα, ώρα με την ώρα ότι η απομόνωση και η μοναξιά είναι το χειρότερο βασανιστήριο.
Είναι ο πιο δραστικός καταλύτης που οδηγεί στην κατάθλιψη. Γι’ αυτό κι ένα από
τα πιο βασικά μηνύματα του βιβλίου, που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές, είναι το
«κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει ποτέ μόνος του». Και σε αυτό το
συμπέρασμα κατέληξε ο κ. Γιάννης Νικολάου μέσα από την πάλη των δικών του
συναισθημάτων, φόβων, εκπλήξεων, ανατροπών που έζησε ξαφνικά στη ζωή του.
Εκείνη την στιγμή που αντιλαμβάνεσαι το πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες στη ζωή
σου και το πώς μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να χάσεις όλα όσα έχεις
δημιουργήσει. Μέσα από την ενδοσκόπηση και τον αναστοχασμό του ο συγγραφέας
διαμορφώνει μία κλίμακα αξιών και το πόσο σημαντικό είναι να είμαστε καλύτεροι
άνθρωποι. Του λείπει η ανθρώπινη επαφή, θέλει να αγκαλιάσει τον άλλον, να του
φωνάξει «μην ανησυχείς, είμαι εδώ, θα τα καταφέρεις! Θα τα καταφέρουμε! Μαζί».
Διότι αν είναι άσχημο, επώδυνο, φριχτό να μένει κάποιος άνθρωπος μόνος του, δεν
υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να «φεύγει» μόνος του. «Δώσε χρόνο στους
ανθρώπους που αγαπάς» είναι και το επόμενο μήνυμά του, μην αναβάλεις αυτό που
μπορείς να κάνεις σήμερα αλλά κάνε το τώρα διότι τα επόμενα λεπτά μπορεί να
είναι αργά. Η γλώσσα του είναι γλαφυρή, ο λόγος του περιγραφικός με μια
κλιμακωτή αγωνία για την έκβαση του αποτελέσματος του εγκλεισμού τους. Ένα
βιβλίο που διαβάζεται απνευστί!
Αναστασία Χειμωνίδου, «Αγάπη στ’ αποκαΐδια»
Η κ. Αναστασία Χειμωνίδου με το
βιβλίο της «Αγάπη στ’ αποκαΐδια» μας μεταφέρει στα φρικτά εκείνα χρόνια της
τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα όπου ο αναγνώστης
γεμίζει συγκίνηση και συμπάσχει για τον ξεριζωμό των Κυπρίων και τον απάνθρωπο
τρόπο ενέργειας των Τούρκων σε όσους Κυπρίους επέλεξαν να μείνουν και να υπερασπιστούν
την περιουσία τους. Βιασμοί, βίαιες συμπεριφορές, ορφάνια, μοναξιά αλλά και καλοσύνη,
ανθρωπιά , αγάπη περιγράφονται με εκφραστικά μέσα και παραστατικές εικόνες που
κάνουν τον αναγνώστη να δακρύσει και να προσδοκά την εξιλέωση. Οι Κύπριοι πρωταγωνιστές
χάνουν την μητέρα τους από την βίαιη επίθεση των Τούρκων σε αυτήν, τον πατέρα τους
στον πόλεμο και μένουν ορφανά στην αγκαλιά μιας ηλικιωμένης γυναίκας που με
ψυχή και καρδιά προσπαθεί να αναστήσει και να μεγαλώσει τα ορφανά παιδιά. Στο τέλος
της ζωής της εμφανίζονται γείτονες Τούρκοι που ζούσαν αρμονικά με τους Κύπριους
πριν την εισβολή των ομόθρησκών τους στην Λάπηθο. Μέσα από συντρίμμια,
αποκαΐδια οι πρωταγωνιστές βιώνουν την αγάπη, την ανθρωπιά και την καλοσύνη των
μουσουλμάνων γειτόνων τους που σέβονται τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα των
Κύπριων πρωταγωνιστών και φροντίζουν να μην τα λησμονήσουν στο πέρασμα του
χρόνου μιας και οι Τούρκοι εισβολείς είχαν εξαφανίσει κάθε ελληνικό στοιχείο
στα κατεχόμενα. Για χρόνια ζούσαν αρμονικά με τους Κύπριους, πίστευαν ότι «η αγάπη
μεταξύ των ανθρώπων ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για να στηριχθεί πάνω του, η
εμπιστοσύνη κι η αδελφοσύνη των λαών της γης, για να πάψουν επιτέλους οι
πόλεμοι και οι βιαιότητες μεταξύ τους». Κι όλοι μαζί βιώνουν την αγάπη που
γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στ’ αποκαΐδια της συμφοράς της κοινής πατρίδας
και τον χαμό των αγαπημένων προσώπων. Ένα μυθιστόρημα που θα σας συγκινήσει και
που θα σας κάνει να αναπολήσετε στιγμές ελευθερίας στην όμορφη Κύπρο μας αλλά
και το πόσο όμορφα και ειρηνικά μπορούν να συνυπάρξουν οι διάφοροι λαοί χωρίς
τα οικονομικά, γεωπολιτικά συμφέροντα των αρχόντων διαφόρων κρατών.
Λένα Μαυρουδή Μούλιου, «Το τελευταίο τανγκό»
Δε γίνεται να μην εντυπωσιαστούμε
με την πολυγραφότατη κ. Λένα Μαυρουδή Μούλιου και με τον αλληγορικό τίτλο του
βιβλίου της «Το τελευταίο τανγκό». Μέσα στις 440 σελίδες αυτού του πονήματος ο αναγνώστης
ζει, συμπάσχει, αγωνιά, ανακουφίζεται με τους ήρωες της συγγραφέως, οι οποίοι
είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, συμπαθείς, που προάγουν αξίες και ιδανικά. Το
αναγνωστικό αυτό ταξίδι περιλαμβάνει παραμύθια, την καθημερινότητα μιας
συνταξιούχου ντεντέκτιβ, διηγήματα, μονόλογους, χρονογραφήματα, όλα γραμμένα με
γλαφυρότητα και πλούσιο λεξιλόγιο. Η ενσυναίσθηση διακρίνει την πένα της κι
αυτός είναι ο λόγος που το βιβλίο μένει στην καρδιά των αναγνωστών. Αυτή η ποικιλία
ειδών προσφέρει διδακτική χροιά, με επίκεντρο τον άνθρωπο και την κοινωνία στην
οποία βρίσκεται. Η ηθογραφική προσέγγιση των κειμένων της μας κάνει να τα αγαπήσουμε
και να θαυμάσουμε την πένα της κ. Λένας Μαυρουδή Μούλιου!
Ιωάννας Σερενέ – Τσουρουκίδη, «Διακοσιόχρονα , ψήγματα – βιογραφίες –
σκέψεις- συμπεράσματα της ιστορίας μας από το 343 – 2021 (1678 χρόνια), 200
χρόνια Ελληνικής Παλιγεννεσίας Ελληνικού Κράτους»
Η ιστορία είναι το θεμέλιο της
συλλογικής μας υπάρξεως. Κάθε πολιτισμός στηρίζεται στην μακραίωνη ιστορία του,
στη σύνδεση του παρελθόντος με το τώρα και στο όραμα για τις μελλοντικές
γενιές. Η ιστορία οδηγεί τον άνθρωπο στη συλλογική και ατομική αυτογνωσία, περιέχει
πρότυπα, διδακτικές εμπειρίες με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη μιας κοινωνίας, ενός
κράτους, μιας χώρας. Η ιστορία γενικά έχει τα δικά της επιστημονικά εργαλεία, ορολογίες,
μεθόδους έρευνας και διδασκαλίας και βοηθά τον άνθρωπο να κατανοήσει τον πολιτισμό
του από αρχαιοτάτων χρόνων και το κυριότερο ο άνθρωπος μέσω αυτής σκέφτεται,
μαθαίνει, προβληματίζεται, αναπτύσσεται κριτικά. Κι εδώ ακριβώς έρχεται το ιστορικό
βιβλίο της πολυβραβευμένης κ. Ιωάννας Σερενέ – Τσουρουκίδη να μας προσφέρει
πλούσιο ιστορικό υλικό στο βιβλίο της «Διακοσιόχρονα , ψήγματα – βιογραφίες –
σκέψεις- συμπεράσματα της ιστορίας μας από το 343 – 2021 (1678 χρόνια), 200
χρόνια Ελληνικής Παλιγεννεσίας Ελληνικού Κράτους». Ένα βιβλίο όπου η συγγραφέας
εξιστορεί τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά τους χρόνους αυτούς. Η Διακοσιοστή επέτειος
χωρίζεται σε δεκαπέντε μέρη, όπου καταγράφονται γεγονότα: άλλοτε περιληπτικά,
άλλοτε με βιογραφικές μελέτες κι άλλοτε λεπτομερειακά, σχολιάζοντας όλη τη Μεγάλη
Περίοδο. Αναλυτικά το έργο της περιλαμβάνει τον Βυζαντινό Πολιτισμό, ιστορικά γεγονότα
της Κύπρου, τα 200 χρόνια της Ελληνικής Παλιγγενεσίας του Ελληνικού κράτους – αρχής
γενομένης από τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου μέχρι και την Ελληνική Επανάσταση του 1821,
μεγάλη αναφορά στα προεπαναστατικά χρόνια και στην έναρξη της επίσημης Επανάστασης,
στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Μικρασιατική
Καταστροφή, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στους Εμφύλιους Πολέμους και μέχρι τη
Διάσκεψη Συνεργασίας και Ασφάλειας στην Ευρώπη τον Αύγουστο του 1975 στο Ελσίνκι.
Με την γραφή της η κ. Ιωάννα Σερενέ – Τσουρουκίδη βοηθά τον αναγνώστη να γνωρίσει,
θυμηθεί, νιώσει ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος εστιασμένα στην ανθρώπινη δραστηριότητα,
ποτισμένα με αίμα, κλέος, αγώνα. Ένα έργο παιδευτικό που περιλαμβάνει την ουσία
της ζωής, που βοηθά τον αναγνώστη να ανασύρει γνώσεις του , ενδεχομένως ξεχασμένες,
ένα έργο διαποτισμένο με αλήθεια. Ένα έργο «απ’ τη χλαμύδα …στη Λερή Φουστανέλλα
και ακόμα πέρα».
Δημήτρης Γκόγκας, «Τέσσερα τέταρτα»
Μια ποιητική συλλογή στην οποία εμπνευστής
είναι ο Δημήτρης Γκόγκος με πλεύση δράσης στην έκδοση ωραίων ποιημάτων και
εκδόσεων. Είναι όντως μια λαμπρή, καθαρή κατασταλαγμένη ποίηση που δημοσιεύει
ο εμπνευστής του βιβλίου «Τέσσερα τέταρτα» όσον και των συνεργατών του που προσεγγίζουν τη ζωή, τη φυσική ομορφιά, τον έρωτα και τον θάνατο, και
την καθημερινότητα. Δεν ξεχνούν την ημικατεχόμενη πατρίδα και το δράμα της Κύπρο. Στο τέλος
υπάρχει η ελπίδα, η πίστη για το αύριο, για όλους τους Κυπρίους πρόσφυγες.....