Ελένη Γ. Τυρίμου, «Στην σκιά της Ελπίδας»
Δεν ξέρω πώς να περιγράψω με
ακρίβεια ένα λιβάδι γεμάτο μανουσάκια. Αυτό είναι η ποιητική συλλογή της Ελένης
Γ. Τυρίμου. Ένα απέραντο λιβάδι γεμάτο ανθισμένα δάκρυα. Στίχοι και λέξεις που
αγκαλιάζουν την απουσία του αδερφού και την αγωνία της αναζήτησης. Λόγια που
φωνάζουν για τη κατακτημένη πατρίδα. Υπάρχει ωραιότητα στη θλίψη της ποίησης; Κατά
τη γνώμη μου υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στις εκφράσεις των άλλων
νοημάτων. Η ποιήτρια σμιλεύει πάνω σε μάρμαρο λευκό τα αναπάντητα ερωτήματα που
πλήγωσαν την ίδια και τον λαό της, ουρλιάζει
για το άδικο των λαών και την αδικία της απώλειας.
Η γη της, γη μας, ο πόνος της, πόνος μας και
το δίκιο της, δίκιο του Θεού, των ανθρώπων και της Κύπρου μας!
Στης Αλωνάγρας τα βουνά/
Αρχάγγελοι, περήφανα υμνούνε/ Αγέρωχοι και άθαφτοι/ πάντοτε ξαγρυπνούνε,/
καμπάνες της Ανάστασης/ με πόθο καρτερούνε…!
Αδελαΐδα Δήμου
Παπαγεωργίου, «Αμμόχωστος και άλλοι καημοί»
Ένα σάλι ποιητικό, πλεγμένο από
νήμα με στίχους ψυχής είναι η ποιητική συλλογή της Αδελαΐδας Παπαγεωργίου. Ένα
σάλι που μας το φορά ευλαβικά στους ώμους για να μας ψιθυρίζει την αγάπη για
τον τόπο της, την σκλαβωμένη Αμμόχωστο και να μην ξεχάσουμε ποτέ το άδικο που
οι κοινωνίες του κόσμου επιτρέπουν μέχρι και σήμερα να ζει ο λαός της.
Πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη γη. Ποίηση που σταλάζει πόνο και μελαγχολία
ραντισμένη με άρωμα αγιοκλήματος. Λατρεία και σεβασμός για τη γη του λαού της και τους προγόνους της.
Στο δεύτερο μέρος της ποιητικής
συλλογής η ποιήτρια πλέκει ποιήματα αγάπης για την μικρή εγγονή της, για τη
μητέρα που λείπει, για τον πνευματικό της. Περιγράφει τον κόσμο γύρω και την
κοινωνία. Μαρτυρά πως δεν είναι φιλόσοφος και όμως με μεστότητα φιλοσοφεί
ποιητικά αγγίζοντας την κοινωνία μας, την άνοιξη, την αγωνία της ζωής και την
ποίηση που με τόση αγάπη και ενσυναίσθηση, ευτυχώς για εμάς, υπηρετεί.
Σοφία Σκλείδα, «Μια δεύτερη Ζωή»
Αν μου ζητούσαν να περιγράψω το παρόν
πόνημα με τρεις λέξεις θα έλεγα με μεγάλη βεβαιότητα «Μια αγκαλιά τραγούδια» .
Αυτό είναι στην ουσία η παρούσα ποιητική συλλογή της Σοφίας Σκλείδας. Ποιήματα
άριστα στον ρυθμό και πειθαρχημένα στον στίχο και τη ρίμα, μεστά νοημάτων και
πλούσια σε εικόνα και συναίσθημα. Ποιήματα ντυμένα στο πορφυρό του έρωτα που
ενίοτε σαν θλίβονται λίγο αγκαλιάζουν το μενεξεδί της δύσης. Η αγάπη δηλούται
κυρίαρχη και δεσπόζει ως άλλη βασίλισσα στα ποιήματα της συλλογής. Η ποιήτρια
μέσα από τη γραφή της ερωτεύεται, γελά, νοσταλγεί, περιδιαβαίνει άλλοτε σε
κήπους ολάνθιστους κι άλλοτε σε ακρογιάλια μοναχικά. Σε όλες όμως τις στιγμές της
γραφής της τη συνοδεύει η αγάπη.
Το πρώτο μέρος της ποιητικής
συλλογής περιέχει μελοποιημένη ποίηση που έχουν επιμεληθεί ο Δημήτρης Μπουκόνης
και η Ελευθερία Μεταξά. Το βιβλίο συνοδεύει ένα cd το οποίο περιέχει τα μελοποιημένα
τραγούδια.