Σωτηρία Κυρμανίδου, «Η κορώνα που
σκόνταψε στη φάτνη»
Ένα γλυκό παραμύθι που σκιαγραφεί τις δύσκολες στιγμές που
βιώνουν τα παιδιά εν καιρώ πανδημίας. Κλεισμένα μέσα στο σπίτι, κάνοντας μάθημα
μέσα από τις οθόνες, μακριά από τους αγαπημένους παππούδες. Η μοναξιά και η
απομόνωση έχει αποτυπωθεί στην παιδική ψυχούλα ενός μικρού παιδιού το οποίο
στρέφει τα μάτια του στον μικρό Χριστό
και Αυτός του μαρτυράει τον τρόπο της να σωθούν από τον κακό ιό.
Ευαγγελία Αρετογλίδου –
Φωληά, «Η κυρία Γρίπη και τα παιδιά της»
Η κυρία Γρίπη και τα παιδιά της είναι μια οικογένεια που
πεινάει και ψάχνει να βρει χώρο στον ανθρώπινο οργανισμό για να φωλιάσει και να
εξαπλωθεί. Η καλή κυρία Επιστήμη όμως και όσοι την υπηρετούν μας δείχνουν πώς
μπορούμε να ξεφύγουμε από τα δίχτυα της. Ένα όμορφο παραμύθι που με λόγια απλά
εξηγεί στα παιδικά μυαλουδάκια την
σημασία της πρόληψης και της σωστής υγιεινής.
Αθανασία Λαζαρίδου, «Τόνισε
στην αγάπη»
Μια ποιητική συλλογή μελίρρυτη, γεμάτη ζεστά και όμορφα
νοήματα για την αγάπη και τη συντροφικότητα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τον
έρωτα. Χωρισμός, απομόνωση, λέξεις, παράθυρα από λέξεις, ψυχική εναρμόνιση και
ελπίδα. Διάσπαρτα στην ποιητική συλλογή η αναφορά του «ποιητή» ως έννοια και ως
δυναμική… στο μέσον του πουθενά ο Ποιητής,
στο ακράγγιγμα των εννοιών ο Ποιητής, στην καταιγίδα των λέξεων λούζεται
ο Ποιητής και σε κάθε περίπτωση «Τονίζει στην αγάπη»
Σωτηρία Κυρμανίδου, «Περιπλανώμενη
Ικέτιδα»
Μια ικέτιδα γραφής, μια ικέτιδα ψυχής, σεργιανά και
περιπλανάται στους στίχους και πρεσβεύει υπέρ ημών. Τακτοποιεί τις λέξεις της με
ομορφιά και χάρη όπως τα γεράνια στο περβάζι του παραθύρου ή τα βασιλικά σιμά
στην αυλόπορτα του σπιτιού. Νουθετεί,
προσεύχεται, πάσχει, μετουσιώνει τις λέξεις σε απτά αισθήματα και μας αγκαλιάζει
με τη θαλπωρή του λόγου της. Σκορπά απλόχερα το μελάνι της ζωγραφίζοντας
εικόνες που παράθυρα γίνονται κι εμείς δραπετεύουμε στην ομορφιά της ψυχής της.
Πλέκει γέφυρες από στίχους κι εμείς περνάμε από τη λύπη στη χαρά κι από τη ζωή
στον θάνατο γιατί η πλάση μας και η ύπαρξή μας είναι πολύπτυχη. Μια ικέτιδα που
βαστά τα κλειδιά των νοημάτων και ξεκλειδώνει τις πόρτες για να διαβούν οι
αναγνώστε της μέσα από περάσματα μυστικά, της ψυχής μονοπάτια. Μια διαδρομή μοναδικής
ωραιότητας.
Παντελής Μιτσής, «H
Κυρά της Χούλου»
Μόλις αρχίσετε να διαβάζετε το βιβλίο διαπιστώνεται αμέσως τη
λογοτεχνική άσκηση μαζί με εκείνη την παρουσία του συγγραφέα. Να ένα ταξίδι που
δεν είναι απλώς ευχάριστο, αλλά από κάθε άποψη αποθησαυριστικό. Όταν τελειώνει μένετε
με την εντύπωση ότι γνωρίσατε την Ιστορία και την κουλτούρα της Κύπρου στα μέσα
του 14ου αιώνα. Θέλοντας να ερμηνεύσει και να αποδώσει τον ψυχικό κόσμο μέσα
στον οποίο εμβαπτιζόταν η ψυχή και ο συναισθηματικός κόσμος στις ώρες της πνευματικής
σύλληψης και δημιουργίας ο συγγραφέας Παντελής Μιτσής στέκεται ιδιαίτερα προβληματισμένος
στους ήρωες που αναφέρονται στο μυθιστόρημά του όπως της Ιωάννας, του Πέτρου, της
Ρήγαινας Λινερονα κ.α. Τίποτε δεν άφησε ανερεύνητο και διηγείται και σχολιάζει
και περιγράφει και αναπολεί με ένα ζωηρό διαυγή και ευχάριστο λόγο .